Het is alweer een hele poos geleden dat ik een blog of update heb geschreven, ik ben jullie nogal wat verhalen verschuldigd!
De laatste blog ging over de dagelijkse confrontatie met (seksuele) intimidatie en over wat voor uitdagingen er bij komen kijken als je als vrouw alleen leeft in een land als Uganda. Weet je nou niet waar ik het over heb? klik dan even hier.
Wat volgde..
Ik heb besloten om afscheid te nemen van het tour-company team omdat ik in zo’n omgeving niet wil werken. Wat doe je dan, als het doel waarvoor je naar Uganda komt (werken voor Mwanz O Tours) in duigen valt?
Daar stond ik dan, pardoes, met mijn baggage in Jinja. En toen? Ik heb mezelf ingecheckt in Jinja Base Camp en ben daar na even bedaren op vrijwillige basis gaan werken en wonen.
Het was een welkome afwisseling om even helemaal op mezelf en voor de verandering in gezelschap van reizigers te zijn en verhalen te delen.
Ook had ik een keuken en kon ik ineens zelf koken en boodschappen doen. Ik was de weken ervoor vaak heel beroerd geworden van het lokale eten en vervuild water en was toe aan eigen maaltijden.
Ik heb in mijn tijd in Jinja waardevolle connecties gelegd en zo kwam het idee om een weekend naar Lake Mburu National Park te gaan met een stel reizigers.
Ik verlangde zo naar de bush; de natuur, de beesten en het buitenleven. We vertrokken om 3.30 AM en na een lange en hectische tocht waarbij we dwars door Kampala moesten karren kwamen we rond het middaguur aan bij Leopard Rest Camp, gelokaliseerd in een groots natuurgebied op de grens van het Nationaal park.
Aangezien ik al geruime tijd op Game Farms heb rondgehangen in Zuid-Afrika voel ik mij hier als vis in het water. Geen behoefte om met de groep het park in te gaan maar vooral even alleen zijn in de natuur. Eigenlijk is dat niet toegestaan aangezien er altijd een guide met gasten meegaat omdat er geen hek om het National Park zit en je zomaar oog in oog kan staan met niet de minste dierlijke bewoners. Maar toch, ik als ervaren ‘bushgirl’ verliet de lodge op eigen houtje met de nodige kennis op zak (niet dat dat nu levens spaart).
Ik kon mijn geluk niet op om weer tussen de zebra’s, impala’s, wrattenzwijnen en elanden te rennen. Dat is ultieme vrijheid voor mij, opgaan in de natuur en helemaal alleen tussen alle dieren en vogelgeluiden. Tot afschuw van velen kwam ik vaak met modderklodders tot mijn oren terug naar de lodge, met een grote glimlach op mijn gezicht.
Ruimte in mijn hoofd
Dat weekend heb ik veel nagedacht over mijn toekomst, wat mij nu echt gelukkig maakt en de koers dat ik wil varen. Ik voel mij niet thuis in Nederland, dat gevoel heb ik al sinds mijn tienerjaren.
Terwijl ik piekerend naar de horizon staarde op het terras hoorde ik ineens een indringend stem die vroeg ‘where are you?’. Dat was het begin van vele diepe, broodnodige en pijnlijk eerlijke gesprekken met een mysterieuze man met Pakistaans bloed, opgegroeid in Rome en een Amerikaans accent..
Toen we zondags weer huiswaarts (richting Jinja) keerde bleven delen van onze gesprekken zich herhalen in mijn hoofd. Ook had ik met de medewerkers van de lodge bijzondere interacties gehad en ik had het gevoel dat ik terug moest, terug naar Lake Mburu en terug naar Leopard Rest Camp. Ik kende de eigenaar al eventjes, had de nodige ervaring in de toerismesector en het ‘bush-leven’ en na een sollicitatiebrief kwam van het een het ander; ik keerde binnen enkele dagen terug om daar te werken.
Aan de slag!
De manager was in die tijd afwezig en ik pakte aan waar nodig.
Om te beginnen zijn alle werknemers lokale mensen met hun eigen cultuur en taal maar omdat ik in een hoop gezinnen heb gewoond kan ik goed begrijpen hoe zij in het leven staan, manier van communiceren en waar hun behoeftes naar uit gaan. Aan de andere kant van het spectrum heb je te maken met bezoekers vanuit ‘het rijke Westen’ van de wereld, hoe breng je die werelden succesvol samen zodat iedereen tevreden blijft?
Dan de praktische zaken zoals solar panel systemen die geen elektriciteit leveren op bewolkte dagen waardoor koelkasten en vriezers uitvallen en gasten gedwongen mobielloos door het leven moeten. Er is sowieso al geen wifi voorziening maar een lege telefoon veroorzaakt des te meer commotie.
Dan hebben we de uitdaging om ons waterpijl te reguleren. Er is een waterleiding aangelegd door de (corrupte) overheid maar vaak wordt daar helemaal geen water doorheen gestuurd terwijl de maandelijkse rekeningen gewoon binnenkomen. We moeten vaak op eigen houtje een vrachtwagen bestellen om water in onze tanks te laten storten. Anders geen water voor de keuken, douches, kranen en wc’s. Dat geeft na een paar uur een hoop troep!
Voedsel komt van de markt in Lyantonde, zo’n uur rijden verderop en moet zorgvuldig gepland worden en groots ingeslagen. Dit doet onze eigen keukenchef met hulp van een paar keukenmedewerkers.
Aangezien de lodge op de grens van het park gevestigd is leven we tussen een hoop lokale community’s wat ook kan zorgen voor frictie. Zo is het land door de president aan de community’s geschonken en hebben ze een soort trotsheid over zich heen wat soms uitdraait op conflicten over wie er wel of niet het land mag betreden.
Ook aan bouwmaterialen komen is een uitdaging. Veel dingen moeten namelijk uit Kampala komen en machines zelfs uit Jinja. Vaak duurt de levering lang of mist er weer een onderdeel of is de helft van de bestelling vergeten. Ik ben niet bepaald een geduldig persoon van nature, dus daar zat ook meteen mijn persoonlijke leerproces!
Of je nu in de boekhouding zit of dan weer met zaag in de weer, keukenplattegronden berekenen, mensen aansturen, gastenverwachtingen overtreffen, in de rondte bellen, inspelen op acute weersveranderingen(evenaarsklimaat); het is prachtig en uitdagend werk.
Interessant leven
Ik heb werkende voor Leopard Rest Camp zoveel toffe dingen mogen doen. Zo begon de dag vaak om 5.30, 6u paarden voeren en daarna trokken Francis en ik erop uit voor dag en dauw.
Als we dan sporen van hyena’s zagen of nog meer bijzonder; dat van een luipaard of we vonden weer eens een karkas dan zijn we wel eens ‘s nachts erop uit gegaan om een gamedrive te doen en te kijken wat er allemaal gaande is in de holst van de nacht.
Zo nam ik ook graag vrienden/medewerkers mee op fietstochten wat resulteerde in hilarische glibber festijnen en gelach! Of we beklommen de bergen in de buurt.
Het liefst ga ik vooral alleen en te voet op pad.
En tot afschuw van velen kwam ik altijd terug met foto’s van dieren die ik vond, dood, omdat ik het altijd interessant vind om te onderzoeken wat de doodsoorzaak is. Maar echt bespreken kon dus niet want iedereen rende massaal weg. Elk roofdier jaagt anders, dus je kan vaak herleiden aan de verwondingen waar een prooidier aan overleden is.
Kom nou, het is wild, je bevind in een National Park, wees geen pudding tarzan en aanvaard dus ook leven en dood.
Er gebeuren altijd dingen die je niet ziet aankomen en daar moet je dan snel op in spelen. Never a dull moment, en dat is ook wel representatief aan mijn eigen leven.
Na nog meer flink nadenken heb ik een aantal grote beslissingen genomen en waar dat allemaal op uit draait zullen jullie ongetwijfeld nog horen…..
Hanna Lukacs 
Hoi Hanna,
Wat een verhaal toch weer en al die veranderingen. Het is bijna om duizelig van te worden.
Hoe kan je het allemaal, deze veranderingen.
Hoe staat het met je visum? Gaat deze steeds weer in als je de grens passeert?
Wel avontuurlijk hoor, maar al handtastelijkheden en ongeoorloofde benaderingen zijn natuurlijk niet bevorderlijk voor je. Helaas zal je dat blijven houden als meisje/dame!
Probeer wel te genieten en stuur meer van die mooie foto’s! Ik ben nog steeds jaloers op je hoor!
Wanneer kom je weer terug naar Holland, als je tenminste terug komt?
Geniet in ieder geval en ik wens je fijne Kerstdagen daar en een goede jaarwisseling! Weer eens wat anders dan in Nederland.
Hartelijke groeten, nu dan vanuit Sleen van je vriend, Peter.
LikeLike