Terwijl ik deze blog start zit ik nogal beroerd te wezen in een cafeetje, iets wat het thema is van afgelopen dagen. Ik ben wel heel blij met wat ik de afgelopen tijd heb beleefd en heb gedaan maar ik ben nu al een week lang niet fit en verblijf regelmatig ‘s nachts op de wc i.p.v. op mijn luchtbed of duur betaald lodge bed.
Geen bepaalde luxe dus, maar het hoort erbij.
Hoog tijd om terug te blikken op wat er wél allemaal geslaagd is en wat we beleefd hebben.
Zo heb ik jullie beloofd dat jullie de beelden van de Fisherman’s in Queen Elizabeth nog te goed hebben!
Queen Elizabeth is namelijk niet een standaard National Park, het is pas redelijk recent voor toeristen toegankelijk. Dit maakt dat het park niet alleen vol wilde dieren zit maar ook de ‘homo sapiens’ als vaste inwoner kent.
In het park wonen 11 community’s die voornamelijk leven van vis waaronder Tilapia en een lokale ‘Nijlvis’.
Vooral de mannen wagen zich aan het vangen van vis maar aangezien zij niet de enige zijn die zich in het water bevinden, dobberend op houten bootjes, zijn er vaker confrontaties met nijlpaarden
die ook nog eens 9/10 keer zelf een mens aan de haak (of dus tand!) slaan, met dodelijk gevolg dus voor de menselijke soort.
Afgelopen maand zijn er 3 mensen vernield tussen de kaken van deze 3000 kilo wegende bulldozers. Petje af dus, voor diegene die zich nog in een houten bootje durft te begeven. Vaak is noodzaak de reden, anders geen eten.
Na onze dagen in Queen Elizabeth zijn we doorgereden naar Lake Bunyongyi (fonetisch ‘ Boejonji’) en dat ging niet zonder slag of stoot.
Niemand had mij verteld dat 5 uur (of voor de Hollanders 285 km) rijden verderop het weer 360° zou draaien; van zonnig en warm naar onweersbuien en KOUD! Niet de wintertemperaturen van Nederland maar wel truien, regenjas en lange- broeken- weer.
Helaas kan ik geen video uploaden hier door het internet maar ook wij hebben met de auto rondgetold in de klei en er waren meerdere gevallen van persoonswagens en zelfs vrachtauto’s die op de flank langs de weg lagen. Linke boel dus!
Of het er nog van ging komen wisten we niet zo goed, maar uiteindelijk toch nog richting Lake Bunyonyi geglibberd. Daar moesten we weer uit een gat geduwd worden, maar de locals hebben ons – onder luidkeels gelach – vriendelijk geholpen ( om daarna 50.000 shillings te vragen!).
Uiteindelijk waren we aanbeland bij de boot om naar het eiland op het meer te gaan.
Toen volgde er een felle discussie tussen mij en Anthony want na heel wat kampeer-, kou- en regenval ervaring van eerdere reizen wilde ik mij niet meer in te tent begeven. Nu had ik nog wel een redelijke tent, maar Anthony dacht het te redden met een één laagse (Kruidvat) tent, waar hij blakend van zelfvertrouwen de regen en kou zéééker wel mee zou kunnen trotseren.
Na heel wat onderhandelingen verder won ik (duuhh ;)) de discussie en zijn we verkast naar een houten hut voor de helft van de oorspronkelijke prijs. Achteraf heeft Anthony zelfs in dat bed zitten koukleumen, zelfs tot kruiken aan toe moest hij verwarmd worden.
Nu was mijn eerste nacht evenmin denderend aangezien ik nog geen 2 uur in mijn bed heb gelegen maar op de wc heb doorgebracht. Overgeven en diarree; hartstikke voedselvergiftiging!
De volgende dag stond een grote hike op het menu maar ik kon niets anders dan het aflassen. Aangezien we maar een paar dagen hadden zijn we toch gaan kanoën.
Toen later op de dag – en een geslaagde maaltijd verder – zijn we toch nog het klimbos gaan doen en was er een nieuwe mensenaap geboren; de MzungUtang (een Mzungu Urang Utang). Ik dus, die toch mega snel over het parcours vloog. Bewijs volgt hieronder haha!
Nouja, en na dit alles toch wel heel gammel maar voldaan de dag afgesloten bij het kampvuur samen met alle guides.
De volgende dag zijn we toch gaan wandelen al regende het al vrij snel. Justus (de guide) en Anthony zijn gaan eten in een lokale tent, iets wat ik maar even vermeed.
Later zijn Justus en ik nog dapper de route af gaan maken maar dat was niet met veel succes. We zijn tot onze onderbroeken nat geregend en hebben anderhalf uur staan koukleumen in een hok dat zo lek was als een mandje.
Daarna wederom gevloerd de rest van de avond bij het kampvuur gespendeerd!
De volgende ochtend was het toch echt tijd om het eiland te verlaten en stond de boot weer klaar! Ondertussen hebben we in de omgeving zijn met meerdere hotels een samenwerking aangegaan voor Mwanz O Tours.
Wij zijn daarna aan een lange terugreis naar Masaka begonnen wat tot ‘s avonds laat heeft geduurd.
Tussendoor hebben we nog een uitstapje gemaakt naar Lake Mburu, waar we ook nog een lodge wilden bezoeken om een samenwerking mee aan te gaan en heb ik nog achter zebra’s aangerend om ze op de foto te krijgen. Helaas ontbreekt er van die actie beeldmateriaal!
Eenmaal aangekomen in Masaka was het al donker en stond de familie van Anthony ons al op te wachten. Die nacht heb ik wederom geen oog dichtgedaan wegens mijn lichaam die heel mijn verteringsstelsel wilde leegkiepen.
De volgende dag is Anthony naar Kampala vertrokken en ben ik niet meegegaan. Vanaf maandag start er een nieuw avontuur!
Hanna Lukacs 
Zo, Hanna, het zit je, wat je gezondheid en je darmstelsel betreft, niet erg mee. Ja, en dat kan je leven toch wel voor een deel negatief beïnvloeden. Maar je bent een flinke meid, die al veel heeft moeten meemaken.
Ik geniet in ieder geval van je leuke en goed geschreven verslagen. Ik geniet er van en kan me er helemaal bij inleven.
Doe het weekend even rustig aan en kijk uit wat je eet.
Groetjes en ik kijk uit naar je volgende aflevering. 😘👍
LikeLike