De reis
Vrijdagmorgen j.l. ben ik vertrokken vanuit Schiphol en na een krappe overstap op Caïro vloog ik door naar Entebbe, Uganda. Die vlucht was wederom vertraagd (welcome to Africa!) en zo stonden er bij aankomst 4 man op mij te wachten na 14u onderweg te zijn geweest.
Om 4 uur ‘s nachts reden we over hobbelige wegen naar Kampala. De auto was nogal gedateerd, stonk naar brandstof en met alle storingslampen actief was het dashboard erg kleurrijk. En ik, ik zat voorin; op de ereplek. Pas later bleek dat de gordel stuk was en ik kon alleen maar bedenken hoe ik door de voorruit zou vliegen als weer eens een persoon overstak, naïef als ‘loslopend wild’.
Ik was klaarwakker, dat kan je wel begrijpen 😀
Ineens tig familieleden rijker
Na een uur zo te hebben gehobbeld kwamen we aan op de plek van mijn verblijf. Ik werd een donker woonkamertje in geleid met als enige lichtbron een tv’tje bovenop de kast. Er zaten allerlei mensen in de woonkamer en er werd een programma gepresenteerd met wankelende en vallende personen nadat ze genezen waren verklaard door de priester. Het christelijk geloof is hier heel sterk en je kan maar beter niet tussen beide komen.
Enfin, na iedereen begroet en gesproken te hebben ben ik na de slapeloze nacht even gaan liggen. Al duurde dat niet zo lang want 17 kinderen die ook in huis bleken te wonen werden langzaam (erg hyper-) actief. Er werd mij verteld dat dit al mijn broertjes en zusjes zijn toen ik mijn hoofd om de hoek stak.
Ik woon bij de familie van Julius, één van de twee mannen die ik kende voor mijn reis.
De enige Mzungu?
Na alle meegebrachte cadeautjes te hebben uitgedeeld aan de kinderen (denk aan stroopwafels, drop en speelgoed) en balspellen te hebben gespeeld kon ik er eindelijk op uit om te zien waar ik nu eigenlijk beland was afgelopen nacht.
Nou, dat bleek middenin Kampala, met alle hectiek van dien en in townships waar echt overleefd wordt. Arm en zwart.
Ik ben de enige Mzungu (‘wit mens’) in de hele omgeving wat mij onmiddellijk een bezienswaardigheid maakt. Mensen roepen ‘Chinees’ of ‘Mzungu’ om vervolgens in lachen uit te barsten. Men weet niet anders dan dat de enige witte mensen uit China komen. En waar die kennis trouwens vandaan komt blijft gissen want zelfs de Chinezen en Japanners zijn hier ver te zoeken (ik heb er nog geen gezien!).
Ook heten de grote roofvogels hier ineens ‘doves’; duiven. Maar het heeft niets weg van die duffe friet-etende stadsvogels wanneer ze fanatiek de dode straathonden in open riolen uit elkaar trekken.
Zuid-Afrika
Na een beetje de situatie geschetst te hebben kan ik begrijpen dat je denkt ‘waar ben je toch in verzeild geraakt?’. Laat mij het uitleggen!
Het heeft namelijk allemaal te maken met mijn ervaringen van 2 jaar terug. Zuid-Afrika was een avontuur vanuit een heel ander perspectief dan nu hier in Uganda.
In Zuid-Afrika heb ik gewerkt en gewoond op gamefarms (een paar duizend hectare met wilde beesten) van witte families. Ik ben heel dankbaar voor alle mensen met wie ik heb gewerkt en gewoond en die mij hebben meegenomen in hun dagelijkse leven.
En….de zwarte mensen daar zijn de bediendes, schoonmakers en werkers op het land. Terwijl dit bovenstaande een heel verhaal op zich is en ik het gevoel had mij terug te wanen in de koloniale tijd wil ik het toch een beetje uitleggen.
Over het algemeen maakte ik het leven mee vanuit de positie van relatief rijke witte mensen en was er een kloof met de zwarte bevolking razend groot en is racisme een dagelijks terugkerend iets. De Afrikaner Community in zijn extreme vorm leert de eigen jeugd dat ‘die swart mense’ 180 gram minder aan prefrontale cortex heeft; doelende op dat ze niet menselijk zijn maar zich laten leiden door impulsen en instinct.
De geschiedenis in Zuid-Afrika is complex en kent nog altijd een enorme nasleep; veel corruptie, politieke en economische instabiliteit en veel criminaliteit en moord. En dat voel je en maak je aan den lijve mee zodra je tussen de mensen gaat leven. Ik heb daar ook het nodige meegemaakt en het leven kan ook in die positie behoorlijk bitter zijn. Dus het is ook niet allemaal maar pracht en praal.
Hoewel ik mij de afgelopen twee jaar bijna obsessief heb verdiept in Zuid-Afrika als land wilde ik het dit keer juist helemaal anders meemaken.
Cultuurshock
Neemt niet weg dat na al mijn ervaring in het zuidelijke deel van het continent mij voldoende heeft voorbereid op wat er zou komen. Een omwenteling van een geldrijke naar een geldarme wereld, een enorm verschil in denken en handelen, levensstijl, normen en waarden en tot slot ook nog een taalbarrière. En dat allemaal zonder dat er een ‘Uganda township life voor dummies’ bestaat. Dat vergt een hoop aanpassing en op je gevoel afgaan.
Ik ben deze reis aangegaan zonder dat ik er het fijne vanaf wist, behalve dat de twee mannen alles voor mij hebben geregeld. Noem het naïef maar ik heb proberen uit te leggen waarom ik voor deze manier gekozen heb.
Het betekent ook dat je even geen uitweg ziet als je geen wc hebt maar een gat, ‘s nachts dingen over de vloer hoort kruipen, met handzeep en met een jerrycan koud water moet ‘douchen’ en in een overbevolkt huis woont dat nul privacy kent.
Ook betekent het dus dat je niet echt helemaal één van hen kan zijn, ook al wordt je ontvangen als familie. Toch ben ik wit en dat is een heel ander soort verhouding. Ze doen hun uiterste best om mij thuis te laten voelen en ze delen alle kleine beetjes wat ze hebben. Het is een heel bijzonder avontuur dat je als Westerling verder nooit mee zal maken.
Ik ben heel dankbaar voor deze ervaring!
Plannen
De komende twee weken ga ik mij bezighouden met de scholen rondom Kampala. Zo ga ik werk maken van de donaties en ook plaatselijk werk verrichten en video’s maken over de projecten.
Daarover later meer!
Vanaf de derde week van oktober ga ik verder aan de slag voor Mwanzo Tours (Anthony is de directeur) waar we in een maand 4000 kilometer gaan afleggen met die bakkie (Afrikaans voor auto) naar alle gebieden in Uganda, om business te doen en deals te sluiten met Wildparken, guides en lodges. Dit wordt naast hard werken een heel tof avontuur en ik kan hopelijk deze week mijn rijbewijs ophalen!
p.s
Nog 1 ding, bij gebrek aan internet is deze blog is geschreven in een café, dus als er spellingfouten in staan of het oogt wat rommelig; mijn excuses! Ook de mooiere foto’s zijn nog onderweg. De blog is net zo primitief als het leven hier moet je maar denken 😉
Hanna Lukacs 
Hallo Hanna. Een goed verslag van je eerste periode daar in Uganda. Ik heb nog niet direct fouten kunnen ontdekken in je tekst, dus maak je geen zorgen. Ik wens je een goede tijd daar en geniet van je nieuwe avontuur.
LikeLike